Niedokończone Mazowsze

Tak naprawdę nic się nie zmieniło od ostatniego mojego wpisu. Zdjęć nadal nie odzyskałam tak samo jak nigdzie nie wyruszyliśmy. Każda złotówka odkładana jest do puszki z napisem "Wyjazd". Ale za każdym razem gdy zasiadam do komputera odczuwam emocjonalne drapanie w sobie, które drażni, nie pozwala się skupić na tym co robię lub robić zamierzam. To ten blog. I ta pustka, która z niego zionie. I ta moja ciągła prokrastynacja i tym większe tłumaczenie w głowie: nie mam co napisać; nie mam czasu; to nie wypada a tamto niedokończone... 

Wyrzuty sumienia gonią mnie w te i wewte; Laptop straszy; słowa rodziców ciągle słyszane: "jak już coś zaczęłaś to to skończ!". I dużo w tym racji. We wszystkim. 

Mam kilka miejsc, o których napisać chciałam już w chwili powstania tego bloga ale każde z nich jest NIEDOKOŃCZONE. Czas kiedy tam byliśmy nie ten, bo na zdjęciach tak szaro; burza, która akurat wtedy nas dopadła i przegoniła; albo za mało zdjęć, za mało informacji... Wszystko pourywane, nie takie jakbym chciała. A ja wewnętrznie chcę zawsze idealności, choć taka przecież nie istnieje. 

Dlatego...

Poszarpane Mazowsze w odsłonie I

SOWIA GÓRA

Miejsce przepiękne, choć właśnie jedno z tych, które ze zdjęć emanuje szarością skończonej zimy i nie rozkwitniętej jeszcze wiosny. Cały czas miałam w głowie wrócić tam gdy zieleń obrośnie każdy skrawek ziemi; gdy kwiaty rozkwitną swym pięknem i zapachem - ale nie wyszło. 

Przedstawiam Wam zatem taką Sowią Górą jaką mam. Byliśmy tam dokładnie 8 kwietnia ubiegłego roku. Było ciepło, ale nadal z zimowym krajobrazem. Wszelkie znalezione w Internecie informacje głosiły, że rozciągał się z niej wspaniały widok na dolinę rzeki Liwiec i - nie myliły się. Widok był niesamowity a wyobraźnia, która ubrała to miejsca w wiosenne piękno nadała temu miejscu jeszcze większego bogactwa.  

Niewielkie wzniesienie z którego to właśnie można podziwiać to co schowane na dole. Piękne zakola rzeki, łąki a w oddali wiatraki. Już wtedy śpiew ptaków, śmiech dzieci. Dla ludzi widocznie to miejsce dobrze znane, bo cały czas ktoś nowy przyjeżdżał z bagażnikiem a w nim koszem z jedzeniem, leżakami, grillem. A mimo to nie tworzyła się magia tłumu. Każdy miał dla siebie ten swój skrawek ziemi i nieba. 

Na wzniesieniu stoły, ławki pod dachem. Parking co prawda niewielki ale zawsze. Informacje porozstawiane na około. Niby takie małe miejsce, niewielkie wzniesienie a ma w sobie tyle piękna i możliwości. 

Jak dojechać: 

Z Warszawy albo drogą krajową 637 (przez Sulejówek) na miejscowość Liw ( w której znajduje się zamek) lub krajową 2 i za Kałuszynem w lewo na krajową 697  również na miejscowość Liw. W tejże miejscowości (Liw) za mostem trzeba skręcić w prawo (jest znak: Sowia Góra, punkt widokowy 5 km) i cały czas prosto. Za miejscowością Jarnice po prawej stronie ujrzycie spokojnie wzniesienie i kolejny znak, że to właśnie tu. 

Zamek w Liwie

(w rozbudowie)

R.